Sürekli yazarım. Uykudan nefret ettiğim için bütün gece bir şeyler karalarım. Aynı zaman da okurum da fakat yazmak çok daha farklı bir duygu. Yazılan her sözcük bir duygunun dışa vurulmasıdır aslında. Her sözcükte çok derin anlamlar yatar. Bir sözdür bazen zaferler kazandıran, bir sözdür bazen insanı yerin dibine batıran. O yüzden her insan konuşur ama her insan yazamaz. Duygular tek başlarına bir şey ifade etmezler. Yazıya dökmek gerekir. Duyguları hayata geçirmek gerekir. Nasıl ki sevdiğiniz insanla birlikteliğiniz bazen bir öpücükle bazen de bir ‘seni seviyorum’la başlar, yazmak da öyledir işte. Ortaya çıkan her yazı, aslında yazarın birer çocuğudur aslında. Özenle bakar ona. Okurlara güzel gözüksün ve net şeyler ifade etsin diye en güzel giysilerle giydirir onu.
Bir cümle hatta bir kelime ile hayatlar değişiyor. O yüzden yazmak kimi zaman aslında bir insanın kaderi oluyor. Kadere karşı gelinmez bilirsiniz o yüzden bazen siz istemeseniz bile yazı yazar kendini. Ortaya çıkar ve sizin kaderiniz oluverir.
Her yazımın hem kendime hem de insanlara birer umut ışığı olması dileğiyle...
